Şebi Hicran Şiiri - Hikmet Büyükoğlu

Ey mehtâbın nuruyla yıkanan geceler,
Ey yıldızlar arasında saklı gül yüzler,
Görünmez mi bu derd ile mahzun olan gönül,
Ahü figan içinde pervane gibi biter?

Gönlüm viran, gözlerim bir sel gibi çağlar,
Sevdâ denizinde kaybolmuş feryatlar.
Her gam, her keder, bir zülüf gölgesi,
Sensiz geçen her an, bir ebedî zindân.

Ey gül-i gülzârım, ey serv-i revânım,
Hicrânın ateşiyle yanar cânânım.
Hangi bülbül dile gelir, hangi bahar gelir?
Gözlerim sensiz, bir mevsimsiz bahçedir.

Dudağında bir kelâm, gönlümde bir âh,
Nedir bu hicran, bu firkat, bu nâlân sabâh?
Bir yâr sevdim, cihanda eşi benzeri yok,
Lakin nasîbim oldu hasretin gam dolu ok.

Gör ki gökler dahi yas tutar, mahzun olur,
Gör ki rüzgâr bile derdimle ahuzâr olur,
Gönül şimdi harab, aşkınla perişan,
Bu virâne hâldeyim, medet ey cânân!

Nerdesin ey şems-i nur, ey gül-i baharım?
Nerdesin ey cihânın incisi, yâr-ı serâbım?
Şu sineme bir merhamet, bir nazar eyle,
Ey aşkın ilâhî neşesi, gel vuslat eyle!

Geceler şahidimdir, yıldızlar bilirim,
Kalbime mühür vurmuş, adını ezberlerim.
Senin için çırpınan bu âşık gönlümü,
Bir lahza olsun, unutma, ey cânanım!