Sebepsiz Zaman Şiiri - Şakir Kocabey

Kimi zaman olur,
Kendinden kaçamaz olursun
Manasız tümcelerin,
Adı konulmuş suratına farzet!
Tuhaf bir geceye adarsın ruhunu,
Sebepsiz...

Yüreğin çıkmaz sokakların,
Kıyı semtlerindedir artık!
Kötü zihniyetlerden uzak!
Sevda kıpırtısı farzet...

Dokunuşları okşar kalbini,
Fırtınalar kopartır kıyılarında!
Sesine tutunmak ister,
Fısıltı çığlığı martı ağzında!
Belki de ilişmek ister en derinlerine,
Ağlamaklı gözleriyle...

Hissiyatlar ödün verir bir an!
Gerçekten payını sezdirince...
Kalıvermek istemez mi insan,
Tabanı örselenmişcesine!
Koyverip gitmek ister mi hiç insan,
O zamanı tarihe tekerrür ettirmeyince...

Kalıverdim bende...
Fakat yine!
Olduğum yerde...

Sınırların zorlarında,
Uçurum eşiğinde düşünceler!
Kafam zahmetli bir işe girişti yine,
Kalbim beynime itaat ediyor...

Zor tutuyorum zamanı!
Bir dudak darbesine bile,
Ölebilirim...