Sebep Şiiri - Didem Özbay

Titreyen bir ses sesim rüzgardaki yaprak misali yanında

Yağmurda acınan bir kuş gibi varlığım yokluğunda

Gül gibi güzel yüzüm görmediğin zaman,gördüğün zamansa bir garibim

Korkumdan olsa gerek evden çıkamayışım

Baktığımda aynaya her şeyi yüzüme vuruşumdan kendimi bazen sevmeyişim

Korurken bir fikri ısrarcılığım sertliğimden değil aksine masumluğumdan

Tararken saçlarımı sakin olmam sevimliliğimden değil,kırılmasınlar diye

Kırılmasınlar ki kırılmasın kalbim

İçime düşüyorum sanki düşünürken geçmişimi,geleceğimi...

Hep yenildiğimden inanmayışlarım

'Elde değiller' acıyı yaşamışlığımdan

Tebessümler azda olsa gün görmüşlüğümden

Kime özelsem değilim biliyorum

Kim bana özelse biliyorlar,özeller hiç olmadıkları kadar

Bir yere ait olmayışım hep yarım kalmışlığımdan

Mecburiyetten hayatıma giren insanlarla konuşmalarım

Sevemediğim dünyayı benimseyemediğimden küskünlüğüm millete

Düşlerimin gerçekleşmeyeceğine inanmalarım hiç gerçekleşmediklerinden

O kadar yıldızdan birini seçip,onun en iyi insan olduktan sonra yıldız olduğuna inanmam da aptallığımdan

Tıpkı her şeyin bir gün mutlaka iyi olacağına inandığım gibi..