Sebep Şiiri - Muhammet Celayir

Bir sebep arıyorum kaç zamandır
Yanından ayrılırken hep anımsıyorum zihnimde
Söyleniyorum yüklü cümleler ile kendime
Yürüyorum üstüme üstüme
Taşlar fırlatıyorum düşüncelerime
Kırılan onca pencereden
Bir ışık doluyor içime
Sonra çehren değiyor gözlerime
Ferah bir hayalin akabinde
Kızgın nidâlar savuruyor her yanım
Neden ve nasıl sensiz geçsin ki anım
Bilsen ne fırtınalar kopuyor yüremde
Söyle, nasıl dayanayım buna cancağızım

Yardımını esirgeme
Ey gökyüzünün sahibi
Ne olur güneşi görsem bir kere
Merakımı mazur gör
Sahi güzel midir onun gibi
Öyle ise nedir karanlığın müsebbibi
İşte böyle ışıksız yerlerde
Aniden düşüyorum dipsiz derinlere
İhtimaller kuruyorum soyut ve manâsız
Romanlar okuyorum, hem ne şiirler
Anlamlar yüklüyorum kelimelere kendimce
Sonra o lisanı konuşuyorum sessizce
Yine de onu anlatmaya aciz
Kaygılı ve bir o kadar da yorucu
Sahi ne ile ifade edeyim bilmem
Bir şekil, bir çiçek veya bir renk
Çaresizlik ne de korkutucu
Yüzümde on parmak
Sorular sıcak ve berrak
Dağılıyor süregelen ahenk
Beynim uzaklara yolcu
Zaman sonsuz bir uykuda
Boşa geçmiyor inan
Zira seni düşünmek değil ki ziyan

Sevgili tut elimden
Gayrı salma kuytulara yeniden
Kuşkulara teslim etme fikrimi
Gözlerini kaçır velâkin
Ayırma beni gülüşünden
Firari gerekçeler sunma
Mekân gerçeklere sakin
Bilmediğim bir dilde de olsa
Şarkı misali
Bu kulaklara merhem
Bir harf veya dopdolu bir cümle söyle
Çözülsün tüm düğümler
İrkilsin bu beden
Dökülsün damla damla yağmur
Yeşersin bahçem