Sebebim Sen Şiiri - Davut Topkaya

Fallara daha bir inanarak bakıyorsam, aynalara her bakışımda gördüğüm yüzler sen oluyorsan birden ve şarkıları daha çok ezberliyorsam; nedensiz şiirler yazıyor; nedensiz gülüyor, nedensiz ağlıyor, nedensiz konuşuyorsam…..
Tüm sözlerimi türlü bahanelerle aşka getirip dayıyorsam, anlık suskunluklar ve öfkelerle doluyorsam; şehir bir küçük zindana dönüyorsa birden ve daralıyorsam. Yüreğimde bir kıpırtı kopuyorsa aşkı her hatırladığımda, sokaklarda mecnun kadar avare yürümesi sarıyorsa, geceler tüm hüznüyle çalıyorsa kapımı….
Gökyüzündeki yıldızlardan fallar bakıyorsam kendime, tüm özlemlerin içinde buluyorsam kendimi…. Şairlerin beni yazdığını sanıyorsam, anlamsız cesaretlerim oluyorsa, anlamsız kavgalarım, anlamsız konuşmalarım, anlamsız dolaşmalarım…
Yaşamak vız geliyorsa, içim seyahatten seyahate koşuyorsa, bir deniz kıyısı çekiyorsa bedenimi kendine birden, terminallerde beklenen özlemlerin bana ait olduğunu düşlüyorsam ve düşlerimde kocaman bir yüz çiziyorsam habersiz….
Kimselere diyemiyorsam halimi, insanları daha bir başka görüyorsam, daha bir başka oluyorsa zaman, hayat birden soluyor, açıyor, kaçıyor, duruyorsa ve ağlıyorsam gecenin en karanlık anlarında düşlerimdeki yüze. Uçurtma, çember, misket oynamak istiyorsa sokaklarda yüreğim, tüm çocuklara inat…..
Hırsızların çaldığı duyguların bana ait olduğunu ihbar ediyorsam tüm merkezlere, basılır korkusuyla gizliyorsam içimi tüm dostlarımdan. O an dostlarım bile anlamsızlaşıyorsa, sakarlaşıyor, aptallaşıyor, kırgınlaşıyorsam ve daha bir içerliyorsam söylenen tüm sözlere. Unutkanlığım daha bir artıyorsa her hatırladığımda, Her konuşmamda hayatı her erteleyişim oluyorsan; aşka dair her şeyi kendime daha bir yakıştırıyorsam……
Tüm denizlerin mavilerini biriktiriyorsam ceplerimde, her aşkın savunucusu sayıyorsam kendimi, her ihanetin afarozcusu, her ayrılığın cesedi ve her kutsanmış duyguların kutsayıcısı görüyorsam kendimi. Gizli gizli isyanlardan geçiyorsa yüreğim, bir başkaldırıyı yaşıyorsam, gözlerim daha bir yorgun bakıyorsa, daha bir acıyorsa bedenim….
İçimde cesaret adına ne varsa şahlanıyorsa, korkularım karşı bir taarruza geçiyorsa, bir savaşın arasında kalıyorsam çığlıksız. Ne yazacağını unutmuş bir şair kadar yalpalıyorsam; çarpıyorsam kendi duvarlarıma ve dağılıyorsam damla damla çılgın bir dalga misali…..
İçim ilk kez bir hüznü bu kadar çok seviyor ve arıyorsa, Takılıyorsam sevi adına yazılmış bir şiirin ardına ve vuruyorsam yollara kendimi, bir dilenci kadar dağınıklaşıyorsa hayatım, toparlayamıyorsam, tutamıyorsam, utanıyorsam, kaçıyorsam her şeyden….
Yani; içimdeki taşkınlıklara rağmen bomboş kalıyorsam ve bir sürü tanımsızlık ve çelişkiler yaşıyorsam, adını ve tadını kimselere bir türlü anlatamıyorsam yaşadıklarımın. Sadece içime bir gece bir sır olarak atıyorsam. Bunca kahroluşun bunca varoluşun, bunca gülüşün, bunca ağlayışın, bunca utancın ardında bir sır oluyorsa içimde sakladığım……
Ve bu kadar çaresiz kalıyorsam yanında, bu kadar kırılgan, bu kadar yıkılgan inan sebebim hep sen oluyorsun. Hep sen oluyorsun, senden kaçışlarım, dokunuşlarım, yalvarışlarım hep sen oluyorsun hep sen……
Sebebim hep sen…