Sebeb-i İsyân Şiiri - Cemre Nehir Karain

ben
toprağın ve suyun gürbüzü bir mahlûk
fakat en şereflilerinden değilim
ırmaklarımın gürlüğünden sual sormaz göz bebeklerim
bir mahlûk. fakat ham ervah da değilim

bunu bilsin insanlar
şehrim beni tanısın

ben her şeye çok gözlerle şahit düştüm çünkü
tüm savaşlar önüm sıra patlak verdi
musa bana bakarak yardı kızıldeniz’i
kendim, bana bakarak kendiliğini yardı
birer birer parçalandı gerçek saydığım ne varsa
bir kışın gürzüyle intihar sofrasında yağmalandı
yesenin değilim ki ben bu şiiri kanımla yazayım
bir göğüm vardı benden içre
onu da hırpanî bir el boranladı

söylesene çocuk
şimdi yalnızlıklarca ölümden doğmak ne
ağlamak ne yıldızlarda, yaşamak ne haykırmak ne
ben kendi dirimimde küllenirken anlat bana
yeniden şiirlere tutunmak ne
sözcüklere sarınmak ne.

-savaştıklarım acıyor.

ben eyüp değilim
katlanamam avcumdaki çiçeklere hançer vurulmasına
bir piyalenin şakaklarından sızan düş tortusudur sözkıranlarım
bir namludur belki onsekizime çevrilmiş
anlatır ıtır yüklü yarınları bir nidayla bana
ama ben
kharon’u styx’te ilk kez gördüğüm’çün
gömütlenmiş gibi sarsıyorum
neftîliğime teyellenmiş güz kuşlarını
biliyorum, biliyorum, bunu da biliyorum
râm da etsem göğsüme yaftalanmış tüm gülleri
bana kendimden başka bir ben de yok
bana
kendimden
başka
bir
ben
yok.

sebeb-i isyân
sizler için cürümdür şakaklarımda balkıyan rüzgâr
-ağulanmış bir kenti kim kendi kanıyla ondurabilir-
kim gelir çelenklerle toprağıma söylesenize
kim şâirliğimi bir şafakta dirimle harmanlandırabilir

bir uçurumun heyulasıyım ben
tüm düşüşler benim radarımdan geçer
ol ki ikarus’un ağışını gören de bendim
tanrılaştığını gören de ben.

sebebi-i isyân
isyân etmezsem damarlarımdan fışkıracak sustuklarım
budandıkça filiz tutan bir akşamı öpmüşçesine
intiharlar boşanacak dudaklarımdan

isyân! artık sözcüklerime prangalar vurmadan
konuşmak istiyorum:
hayatım artıklanmış çelişkiler toplamıdır
göçmen kuşlar gibi hüzün devşiririm bedenimden
hüzün: annemin gözlerindeki yıldızlardan bir çocuktur
çocuk: annesinin saçlarıyla yüreğini örten bir militan

çünkü kâl da benim sükûtlarda çığlıklanan
göğsümdeki kal’alardan

ben
toprağın ve suyun gürbüzü bir mahlûk
varlığımı bir taştan gayri hür kıldıran
şavkımdaki gizillikle olduğumu aştıran
düşlerim, direndiklerim
o l m a d ı m ı

özgürlük
ve isyân

şimdi
tüm namlular dağıtılsın diye sığındığım bir
kaknüsün nâ’şı ağıyor, dün rengi saçlarımdan.