Sebeb-i Güzur Şiiri - Berkay Burak Karaca

Ey, kalbime dokunup da
avuçlarımı boşluğa çeviren kudret,
Ey, beni leylak günlerine uyandıran,
ben senden razı değilim,
ama seni inkâr da etmiyorum.

Çünkü anladım...
Anladım kendi hatalarımın ağırlığını
sevgiye yaklaşmama engel olan,
ya da uzaklaşmama sebep.
ve en çok seni kaybettiğimde
kendime dönmek zorunda kaldım.

Ben, gecenin üzerime bastığı karanlık gibi
yorgunum.
Kelimelerim puslu bir aynada
yüzümü tanımıyor artık.
Senin bıraktığın boşluk
bir kıtanın uçurumundan düşüş kadar ağır.

Ey, sabırla sınayan el,
ben artık biliyorum
biliyorum ki
Sevgi,
kendi kırıklıklarını inkâr edenin
gökyüzünü kirletmesidir.
Bizim gökyüzüm simsiyah,
ama hâlâ gökyüzüdür.

Ve sana,
beni unuttuğunu sandığın kalp,
unutmak bir ölüm biçimidir;
ama biz hâlâ yaşayan ölüler arasında
birbirimizin adını fısıldayacağız,
kendi hatalarımızın yankılarıyla birlikte..

Ey, kendi hatalarımızın ve sevgimizin külleri arasında,
ben hâlâ sana fısıldıyorum
zaman seni öldüremez,
zaman beni unutturamaz,
çünkü her hata bir ateş,
her sevgi bir yankı,
ve her yankı,
seni de, beni de kavuracak.