Şebboylar Şiiri - Kardelen Yetiş

Ne zaman kendimden uzaklaşsam
Umutlanıyorum bu aralar.
Derdim,
Mazideki o huşu.
Gölgesi bugünü esir eden
Anılarımın o baharat kokulu,
Ah o pervasız coşkusu.
Şebboyların duruluğu yok çünkü bu mevsimde.
Bembeyaz ve omuzları dik o eski duruşlarının
İsmi bile okunmuyor şimdilerde.
Ne zaman kendimden uzaklaşsam
Yersiz yurtsuz bir telaş gönlümde
Nereye ait belli değil
Ama seviyorum onu
Huzursuzluğunu bile al gel diyorum.
Uçsuz bucaksız ufuklarda
Kağıt kalemimle baş başa oluyorum hayalimde
O kadar özgürüm ki
Deniz bile, bulut bile dargın bana,
Neden benden esinlenmiyorsun diye.
Ne zaman kendimden uzağa düşsem
Umutlanıyorum.
Aklım o mazideki huşuda,
Şebboyları düşünüyorum.