Sebastinli Şöyleşiler Şiiri - Ayşe Uçar

sayrılı bir yürek taşıyorum
korkular karanlıklar yuvalanırken içime
yalnızlık mekik dokuyor sarı sarı odalarda
niye soğuk bu kadar buralar sebastian
bak üşüdü dağların kirpiği kendi içine çekildi
yol kıvrımları uzadıkça
uzadı

-kalakaldım tutsak

göğsümde üç top yağmurla koşarken düştüm
delişmen rüzgârları çağır gözyaşı şişelerini toplasın yerden
kayboluşlar içinde çırpınırken uğrarım demişti gün
kapıya bak gelen giden var mı sebastian

kalbim hayli kirlendi
ılık duş aldıralım banyoyu hazırla
suya gül yaprakları lavantalar serp aynanın önüne
mum ışığı ve fonda lirik bir melodi
yeter sebastian

buğulu nemli sıcak ortam
uyandırır belki ruhumun çarpık yürüyüşlerini
sanmam bugünde buralardayım anlaşılan sebastian
ait olduğum yer neresi ulaşamadığım nokta ne
çıldıracağım

sağ avucumun içi kaşındı ne demek sebastian
-tamam tamam anlaşıldı
sende bi -oktan
anlamıyorsun

-çekil başımdan çekil!
-çekil !sebastian

rahat bırak beni rahat
güdümsüz bir füze gibi yere çakılıp
oturup galonlar dolusu ağlayacağım

16032024
01:12