Sebahattin Abi Şiirleri - Şair Sebahatti ...

Yasaklarımın şehrinden geliyorum
İntihar kokuyor üstüm başım.
Ertelenmiş tebessümlerin
Gölgesinde üşüyorum
Ölüm soluyor dizelerim.
Pusuya düştü yalnızlığım

Caniler kanını içer Müslüman ülkelerin
Gözyaşlarına kan bulaşır masum yavruların
Boş kalır kanlı kucakları anaların
Feryatları ezan seslerine karışır babaların
Ey insanoğlu nasıl seyirci kalırsın.

Şair yalnızlığıydı özlediğim
Şiir gibi bir sevdaydı aradığım
Mısra mısra olmalıydı gözyaşlarım
Kıta kıta mutluluklar biriktirip paylaştığım
Kafiye düzeninde olmalıydı hayatım
Öyle ya..!

Şehrinin yalnızlığı çöktü gözlerime
Sevda yüklü bulutlara bıraktım anıları
Zamanı durdurdum son bakışında
Ufukta kaybolurken gül yüzün
Kibrit alevinde yaktım denizleri.

Vakit umutların tükendiği andı
Sevinçlerim sararmış kâğıtlarla yandı
Kör bir aydınlığa yarınlarım kandı
Sağır haykırışlarımı alevler sardı
Tükenişimin son nefesinde inandıklarım kaldı
Vakit soğuk bir tebessüm vaktidir yüzümde.

Çocukluğumun siyah beyaz anılarında kalan tek renkti madımak otu birde yağmur sonrası toprak kokusu. Hiç çamurlanma korkum olmadı. Ben en güzel oyunlarımı tek katlı yığma tuğla, pencereleri tahtadan, annemin çeyiz sandığı perdelerinin arkasında, oturma odamızın o küçük penceresinden dışarıyı seyrederken oynadım. Saklambaçta ebe oldum herkesi sobeledim, futbolda gol kralı, çelik çomakta kazanan oldum. Gözlerimde hüzünüm yüzümde çocuk tebessümüm oldu. Benim hiç bisikletim olmadı. Hayata ilk adımı attığımda sekiz yaşındaydım ve aslında sekiz yaşım doğum günümdü benim.

Kayıp takvim yapraklarında bıraktım keskin kolonya kokulu çocukluğumu. Umudumdu o küçük boyası dökülmüş soğuk dört duvar arasında paslı karyolada yatan. Tüketilmemiş hayatım geleceğimdi hastane kokan heykeli yapılmış ayaklarım. Aslında ben hayata sekiz yaşında başladım. Annemin sırtında öğrendim okuma yazmayı. Annem ki koskoca bir yaşamı sırtlamış bir canımı fazla gelecekti? Yağmur, çamur, kar demedi tam beş yıl sırtladı yüreğini canını. Tam beş yıl kendi elleriyle teslim etti yüreğini öğretmenine ve ders bitiminde bekledi emanetini okul kapısında. O bir anne o bir eşti ve aslında sırtında koskoca bir yaşam vardı. Hani şiirlerde hep anlatılır ya benim babam dağ gibi adamdı mertti yürekliydi. Aslında şiirlerde anlatılan benim babamdı. Fabrikada asgari ücretle çalışan evinin direği, eşinin erkeği, çocuklarının koruyucu meleğiydi. İşçiydi benim babam. Hayalleri vardı umutları vardı geleceğe dair. Okutacak adam edecekti çocuklarını. Aldığı üç kuruşu hastanelerde bıraktı babam.

Yinede vazgeçmedi pes etmedi gece gündüz çalıştı. Dedim ya umutları vardı hayalleri vardı. Hayatın içinde işçiydi babam. Çocuk yüreğimle zordu yaşama tutunmak. Acısı vardı çocuk bedenimde hayata atılacak ilk adımın diyetiydi belkide.

Canım yanıyor sol yanım acıyor
Yangın yüreğimde depremler var
Limoni sevdaların kekremsi tadı var içimde
Şimdi ağlıyor gözlerim harcanmış yıllara
Kanıyor yüreğim yalancı öpüşlere sahte tebessümlere
Ağlıyorum şimdi dudaklarının arasında kirlenen seni seviyorumlara

Hayatı bölüşmekti hikâyenin aslı;
ölgün bakışların sessizliğinde ağır ağır atılan adımların kesme taş sokaklarının ağırlığında bir meydan çığlığıydı fotoğraflar.
İnsanlar bir birinden habersiz insanlar yol'suz insanlar yön'süz.
Oysa hayatı bölüşmek tam ortasından.
Bölüşülürken dökülen kırıntıları paylaşmak bir karıncayla. Karınca sevinciyle bakabilmek hayata. Doymak değil kastımız küçücükte olsa bölüşülen parçanın açlığını birlikte hissedebilmek...
Ve çok şükür bugünde bölüşebildim diyebilmektir.

Nefretim oldu kara geceler.
Seni benden çalan, hoyratça saklayan,
İsyanımı boğan, sıcaklığını kokunu alıp götüren.
Sessiz çığlığım yüreğime düsen gözyaşım.
Yürek yangınım oldu kara geceler.

Dudaklarımın arasından düştün gönlüme,
Başladı yolculuğum o meçhul yüreğe.
Seni düşünüp, seninle merhaba dedim her güne,
Adını anmadım, gizledim seni içimde en güzel yere.
Son sözüm, yüreğimde can özümsün.