Öznur'a sesleniş... Şiiri - Ali Aslandağ

ben senin ışıl ışıl parlayan gözlerini sevdim
avuçlarında bir tutam başağı,
geçince kalbimin sokaklarından bıraktığın rüzgarı
oturunca yüreğime imkansızlığını...

akşamlarıma bıraktığın acıyı alma bırak benimle kalsın
sessizliğin ortasında birkaç düşün
sen kırdıysan ümidimi boşver aldırma
ben ümidi seninle tanıdım Öznur
kuşkulu gözlerle süzme kalbimi
anlayacaksın diye korkuyorum kendimden
ya giderse diyorum ardına bakmadan ansızın
sen gitsen de ben senden gidemem

ipeksi saçlarına dokunabilmeyi çok isterdim
ya da parmaklarımda hissedebilmeyi gamzeni...
bir anında olabilmeyi barbuni dudaklarının
hayalimde dahi seni yanağından öptüm

gülme öyle bir duru su gibi ne olur
bırakta şu kıt aklım yerinde kalsın
izahatına muhtacım var olmuş her nesnenin
sırlara bir sır da sen katma

mahallenizin yokuşunda nice günler seni bekledim
yağmur yağdı güneş açtı ben seni hiç terketmedim
gözlerin zihnimde mutluluğa açılmış kapıdır
ben gözlerinin büyüsünde kilitlendim Öznur

bu kadar sevimli olmamalıydın belkide
güzelliğin direnmemeliydi böyle zamana
birgün gidersen beni de götür terkinde
ben seninle seve seve ölürüm...