Şeb-i Yelda Şiiri - Fatma Hamarat

siyah sarmaşık gülleri dolanmış aya
bir ışık ararım gözlerinde, göremem
kutsal bir fanusa koydum hislerimi
okunaklıydı harfler dileseydin inanırdın
kaybetmemek için umudu çiçeklere nakışladım
hazanda yeşilde sen varsın yaprakların
her mevsimde yaşarım seni
her mevsim yazarım seni...
demirin ateşte erimesi gibi yanmalı mürekkep
suçlayamam suskunluğunu
sevgiyi bilmezse yazamaz insan...
siyah sarmaşık gülleri dolanmış aya
bir ışık ararım gözlerinde göremem
bir ölüm soğukluğunda soluyor zaman gece
kalbin sanki sarıkamış
sol yanında doksan bin asker donmuş
ateş düştüğü yeri yakar, aşk düştüğü yüreği...
doksan bin ana benim kalbimde ağlar
senin çehrende üşür çaresizlik
benim içimde çıralar yanar
ince bir ağıt yayılır tarihten dudaklarıma
duymalısın görmelisin çözülmelisin...
siyah sarmaşık gülleri dolanmış aya
bir ışık ararım gözlerinde göremem
sensiz her günüm şeb-i yeldâ
gelmeli artık sabah günüme eş olmalısın...