SÇ- Irmak, Sen Ve Ben Şiiri - Sami Bağcı

Irmaktayım her zamanki gibi
Şu aldığım ilk yudum
Yine senin içindi.
Bir, iki derken, üçüncü bitmek üzere
Dalıp gitmişim sana
Farkında bile değilim inan
Yüzün beliriyor suyun en durgun yerinde
Özleminin depreştiği an.

Bir tablo düşün…
Yıllarca üstünde çalışıyorsun
Ama hep bir eksiklik
Tebessüm veremiyorsun dudaklarına
Mümkün değil, hiçbir renk uymuyor
Hayalindeki gözlerin tonuna
Uğraşıyorsun ama olmuyor
Binlerce gelincik solmuş yanaklarında
Çaresiz kalıyor kalem
Bir türlü benzemiyor, aklındaki tabloya.

Tam vazgeçtiğim anda
Sen çıkıyorsun karşıma
Yeniden başlıyorum çalışmaya
Vurdukça fırçayı
Renk geliyor yanaklarına.
Ardından
Uçuk bir tebessüm konduruyorum dudaklarına
Yarış ediyor sanki
Ne kadar pembe gül varsa.
Tamam yakaladım işte
Bu, bildiğim ama anlatamadığım gözler
Ne kadar derin ne kadar engin
Sığ kalır yanında denizler.
Sonra yaban sarmaşıkları çiziyorum
Salkım salkım başından aşağıya
Alnın, burnun, dudakların derken
Şimdi sana benzedi tablo
Baygın umursamaz bakışlarıyla.
Ah yazık oldu Monalisa'ya
Beş yüz yıllık saltanatı bitti sonunda.
Aradan asırlar geçse
Astronomik rakama satılırdı bir mezatta
İşte böyle gülüm
Sen hayallerin bile yorgun düştüğü
Erişilmez bir uzaklıkta
Ben burada yüzünü çiziyorum
Her gelişimde Irmağın durgun sularına.

Biliyor musun?
Unutulmaz kareler vardır hayata dair
Sen de donup kaldın bir karede
Gönül arşivinde çoktan aldın yerini
Bir daha unutulmamak üzere.

(Son çıkış)