Sayrı Şiiri - Mehtap Calgıc

geldiğim tozun rüyasından düştüm
bana isim verecek sessiz bir taşın üstüne
başka bir yer yoktu
içimin kumunu gizleyebileceğim
çok sık basıldı gölgeme, şeylerin kalbi ile
yüzlerin ve gürültülerinin muazzam dehşeti içinde

hatırlamaya benzerliğin ışığı ve olmayana yakınlık
alevin çiçeğe indiğiydi, zamanın külü sevdiği 
bilinmeyen bir siyahın dudağını geçtim
geçer gibi sizden, size benzeyenden
başka bir yer yoktu ağzımın kalbini besleyen
başka bir yer yok
kalbimin kendi buketini toplamasına izin veren

ah bu tekrarlar pençesi, üzgünüm korosu
azıma alışın, çoğumu iyi hatırlayın
yükseldim kendimden, kanatlarımı bağışlayın
bu sizin ölü kuşunuz, “çok sevmiştim” duruşunuz
fısıldıyor yaram
bıraktığınız gölgelerden
ağrımın kulakları sağır
ama sizi hep tanır bir yerlerden

gün döndüğünde ve sıradan alevler söndüğünde
yaktığım ateşin kızılından düştüm
bana iyi gelecek sert sevişmeler üstüne
zamanın ve gerçeğin ağzından daha zehirli
bir kalbi yoktu beni oynayan kadının
yarasa çığlığı, kirpi ikilemi, karga telaşı
kendi sesinde yaşadı
nemliyle yankılanan hoş boşluklara karşı

kırbaçladığım hayatın sırtından düştüm
bana çiyini verecek çimenlerin üstüne
çok sık basıldı gölgeme,  gidenlerin ayağı ile
çok sık basıldı
yara yara, ağrı ağrı, veda vedaydı
giden sanrı, kalan ise hep Tanrıydı.

MÇ-Gnşk R.