Saymazsak Şiiri - Muhayyel Gizliay

Gecenin bir vakti, açtım sana içimi.
Kibar birisi oldum, hiç aklına gelir miydi?
Doğrusu benim gelmezdi.
Bolca alttan alır oldum garipçe.
Kısık ses tonuyla konuşur oldum,
Bağırmayı unuttum.
Sesimin tok ve kalın olduğunu,
Saymazsak...
&
Gülümsemeye çalışıyorum.
Kızgın duruyormuşum öyle diyorlar.
Oysa dümdüz, sıradan, öylesine...
Meğer tebessüm etmediğim her durumda.
Sert bakıyormuşum herkese.
Amansız öfkelenip, gözlerimin büyüdüğünü.
Saymazsak...
&
Bıraktım tüm kötü alışkanlıkları.
Olabildiğince erken uyuyorum.
Bıraktım eleştirmiyorum yanlışları,
En azından başka insanların yanında,
Tergedim yargılamıyorum kusurları.
Herkese yıllarıdır anlattığım konuları,
Bahsi geçince kapatıveriyorum.
Kalmadı kötü alışkanlığım.
Tabi sigarayı,
Saymazsak...
&
Ailem ve yıllardır mecburi veya kadersel.
Tanışık olduğumuz insanlar haricinde.
Öyle eskisi kadar;
Her insana hemen, ısınamıyorum.
Kusurlarıyla kabul ettim çevremi,
Her şeyi düzeltmeye çalışmıyorum.
Kendime yakın sandığım insana karşı,
Beklentiye girip,
Onun fikirsizliğiyle savaşmıyorum.
Dümdüz yaşıyorum işte.
Belki biraz sevgisiz ve bolca aşksız.
Seni saymazsak...