Saymasan Şiiri - Ahmet Kırımlı

Bedenim virane yurda dönmüştür
İçimde tutunan canı saymasan
Ömrüm ki külliyen derde dönmüştür
O yar ile geçen an’ı saymasan

Vaki mi şevk ile güldüğüm benim
Her gecem bir başka kördüğüm benim
Bir günde bin’ledir öldüğüm benim
Yarla geçirdiğim günü saymasan

Hezarfen gibiyim, süzülme derler
Kara gün tez geçer, üzülme derler
Gafiller soruşup derdi ne derler
Dert yok, yardan kalan bini saymasan

Kerem’i anlatır kimi kendince
Der, Ferhat Şirin’in gitmiş ardınca
Aşk dediğin olur ancak Mecnun’ca
Doğrudur, pir odur, beni saymasan

İyilik aşkına geçti genç çağım
Bir kula kurulmaz benim tuzağım
Ben kem’den beriyim, kem’den uzağım
Yokluğuna olan kini saymasan

Bende hayat var mı? yok mu? Bilmezim
Sanki yemek yemez nefes almazım
Diriyim diye bir hüküm vermezim
Çırpınıp duran sol yanı saymasan

Şeytan, kasted cana yaşama diyor
Göç git ya Bağdat’a ya Şam’a diyor
Bu halde yaşamak boş ama diyor
Edilir Allah’ı dini saymasan