Saymadım Şiiri - Naime Özeren

S / AYMADIM

Yokluğun
Kaç boşluk doğurdu yüreğimde
S/aymadım, bilemem ki…
Öylesine gökyüzümdün uçsuz bucaksız
Bildiğim en güzel mavi
Geceleri binlerce yıldız, gözbebeklerinde
Sendin ömrümün rehberi…
Dağımdın güvendiğim, yaslandığım
Eteklerinde bin bir çiçek
Hepsi birbirinden renkli
Devrildi içimdeki o yüce dağ
Yerle bir oldu yaşadığım depremde
Yerinde koskoca bir obruk var şimdi…

Hani biz çam ağacıydık
Dökülmeyecekti yapraklarımız dört mevsim
Hani umuda açacaktı
Gelinciklerimiz, papatyalarımız
Sunaklara mı adadık bakir bedenlerimizi?
Aminsiz bir dua mıydı bizimki?
Bu çivisi çıkmış dünyaya inat
Düşleri iğdiş etmeyecektik hani…
Yeni doğmuş bebek kadar masumdur sevdalar
İçimizdeki çocuk kan ağlasa da
Direnmeli…
Sürme beni namluya
Sürme beni!
Ne kimseye, ne kimseyi
Sadece sen, sadece seni…