Sayısız özlem mi ray dedikleri...

Gözler raylara mı takılır uzunluğunca,
Yükünü vagonuna vurmuş katara mı,
Yoksa, gemine kattığı hatıralara mı?

O kadar çok söylendi ki,
Adlarına türküler...
Şurada ayaküstü yakılmış bir türkü,
Bilmiyorum ne ifade eder...

“kara tren gelmez mola,
düdüğünü çalmaz mola”

Hani küpe doldurup, tuvale savursan
Ağlak birer suret oluverecekler sanki bir anda...
Ne ki, oysa...
Sayısız özlem mi ray dedikleri,

Yanan yürekler mi,
O dumanlar savuran demir yığınları...
Değilse, neden hüzünbaz, neden hep ağlak
Bu demir yığınlarının suratları...

“kara tren gelmez mola,
düdüğünü çalmaz mola”