Sayha Şiiri - Kübranur Özaydın

Yine buradayım
Mevsim...Mevsimlerden yaz sanırım
Ama bir şey var,nasıl desem?
Gökyüzü bu aralar çok sıkıcı
Bir şey var,böyle uzak,kurşuni,biraz ıssız
Sanırım kendini asmış bizim ülkenin tüm kuşları
Söylemiştim mimarlara
Söylemiştim duymadılar,çok uzaktaydılar zannımca
Sizde bağışlayın,
Ya da nasıl dilerseniz
Deli deseniz de amenna,dinleseniz de amenna
Mimarlara da söylemiştim ama duymadılar nasılsa
Balkonsuz tüm evler demiştim, yıkılmalı
Ve bence çatısı olan evler çok kırıcı

Neyi en çok seversin deseniz, tereddütsüz sessizlik derim
En çok neyden nefret edersin?
Sessizlik en büyük nefretimdir efendim
Kuşlar olsa,ama astılar kendilerini onlarda zannımca
Bu gürültülü suskunluk ondan
Bu sessizlik, sessizlik çok yakıcı
Ağlasam neden ağladığımı açıklayamam
Gülsem,ah gülsem....
Gülmek neden bu kadar yorucu?
En kolayı susmak,kim ne derse desin
Kırıldın mı sus,ağlayacak mısın?Yapma sus
Kavga?Ne gerek var sus işte Allah'ın cezası sus
Yanlış mı anladılar,açıklayamayacak kadar da yorgundun zaten
Kırdın mı,ağzını açsan ağlarsın ,bırak kalsın öyle

Uzaklaş,evet uzaklaş
Ve sessiz ol
Salt bir eylemsizlik
Sus,
Sus ve sadece bitmesini bekle
Ya da al ceketini çık evden
Git bul,git yapış yakasına
Ne zaman kaldırsan başını tavan
Gözünü nereye diksen çatı
Yıldızlarla arana girmişler,kuşlarla
Kuşlarla ya,arana girmişler
Kimse git bul o mimarları
Çatısı olan evler...
Söyleyinsenize
Neden bu kadar kırıcı