Sayhâ Şiiri - Suran Baran

Sessiz, tamahkâr, ve de sâkin,
Yürüyorum, kaldırım taşlarını sayarak.
Huzur doluyorum adım adım, lâkin,
Bir nida kopuyor o an, ''Arkana bak!''

Ben insanım, her şeyden muzdarip olurum,
Ey görünmeyen Sayhâ, bozma huzurumu!
Geleceğe umut dolu bakar, geçmişi unuturum,
Ey zelzele-i huzur, söndürme hayat nûrumu!''

Şekvaya vaktin yok!'' dedi, ''Ne yükleri unuttun, bir bak!..''
''Huzur değil o, tevehhüm.. Eceline kaldı ramak.
Ey gâfil, ey serseri ruhlu, akıl meşâleni yak,
Aksi en acı olandır, unutmayı huzûr sanmak!''

Tedehhüşe kapıldı gözlerim, ürkekçe arkama baktım,
Arkamda onlarca mezar, hepsinin taşında ''Suran''.
Bu nasıl bir katl, bu nasıl bir tevahhuş Allahım,
Ben miyim o toprakta duran, ben miyim kendimi vuran...

Saplamışım nice hançerleri bağrıma, kalmamış çevirmişim.
Vâ esefa, berrak sularıma nice zehirler ekmişim.
Ne saçım kalmış, ne gülen dudaklarım, ne beyaz bir dişim,
Meğer ne aldatıcı imiş, ömür meyvelerimi bir çırpıda yiyişim.

Ey Sayhâ! Dehşet ve hazîn doldum, izin ver geçeyim,
Elim çiçekler ile, dike dike mezarıma.
Ey sayhâ, nisyandan hâli sözümdür, geleceğim,
Bir gün kendimle barışık, kendimi bilerek huzûruna...