Saygılar Öğretmenim Şiiri - Hatice Yükselir

Kara kışında Ankara’nın
Lastik çizmeler ayaklarımda,
Ne buz gibi hava,ne lapa kar,
Öğretmenime koşmak isterdim…

Elinde kemanı,arka sırada,
Bu ne hüzündü yaşlı gözümde,
Küçücük ruhumda esti fırtına,
Kuğular şarkısı ağlattı beni…

Amerikan yardımı dediler gelen,
İçtik süttozunu, yağ verdiler az,
Evde poğaça yaptı annelerimiz,
Bir lokma yemedi ETHEM öğretmen…

İkinci sınıfta kara kalemle,
Resimler çizdi gülen yüzüyle.
“Kara kızım,üzümüm,otur en öne”,
Diyerek severdi ETHEM öğretmen…

Türkçe’yi öğretti her birimize,
Sevdirdi rakamı kalemimize,
Terazi getirdi bir gün sınıfa,
Adalet kazıdı boş beynimize…

Bir kızı vardı,bizden az büyük,
Kızıl bir gül gibi, saçları kıvrık,
Folklor oynarken neşeyle zıp,zıp,
Kızından ayırmazdı canım öğretmen…

Kırlaşmış saçları, son gördüğümde,
Gülen yüzü solmadı son baktığında,
O şarkıyı unuttum söyleyemedim,
Öğretmenim kuğular uçar mı acep? ..

Kulağıma müzik seninle doldu,
Renkler ayırdına seninle vardım.
Hayat matematik derdin derslerimizde,
Hayatı seninle çözdüm ETHEM öğretmen…

Korkma sönmeyecek bu şafaklarda
Yüzen, kanımızın alı sancak
Yüreğinle döktüğün tunç heykeller,
Tükürseler de kirlenmez,dirilir ancak…

Seni,sesini,gülen yüzünü,
Hocam diyene kızdığın günü,
Sevgiler yetmez ki,bu büyüğümü,
Saygıyla anarım, ETHEM öğretmen…

ETHEM GÜRPINAR’A…