Sayfa: Birkadınınağzı Şiiri - Kemal Gökkaya

‘Gençtim,
hazırda fırtınalarım vardı ve dört nala sevdalarım..’

Şiirinden ibaretken hayat, nal izleri içinde çamura karışıyor şimdi hayallerim. Daha anlatmaya korktuğum yaralarım yeni yeni kabuk tutarken, içimin sesine uyandım bir sabah.. Bir sabah, yokluğunla başlayan kargaşam hiç dinmedi. Dinderemediğim bu sessizlik, yuvarlanan bir kar topu gibi çığ oldu, çığlık oldu.. Şimdi seni susuyorum. Duyuyor musun?

Daha sonrası yoktu. Gelişme bölümlerini hep yırtıp attım şiirlerin. Daha çok demli çay içmeye başladım, şekersiz ve acı.. Acı, beş duyumun algılayabildiği tek histi.. Kaç geceye gebe kalan düşlerim, bir umutsuzluğu fısıldıyordu kirpiklerime. Yine de aldırmadım.. Derme çatma ne kaldıysa gidişinden arta, derleyip toparladım. Bir yıkım, bir deprem kaç para ederdi çocuk şehrimde? Hiç bir düşüşü göze almadan, atladım uçurumuna. Kıyılarında gezinen bensizliği, kime armağan ettiğinin izlerini sürerken ben, sen hiç olmayacak bir ayetin içinde iniverdin avuçlarıma;
‘Allah, sabredenlerle beraberdir.’ Bunu bilmek bile hayata dönüşümdü ve ufkumda çevrilen yeni bir sayfada izlerini taşıyordu ucu kırık kalemim..

Sana hep büyük doğrular söyledim. Pembe doğrular, rengarenk.. Seni aldatmanın, kendimi aldatmak olduğunun bilincinde yaşadım hep. Hissetmek, inanmaktır. Şimdi kalbime inen bu soluksuz cümle, yine hislerimi felç edecekti biliyordum. Ki; sana inanmak, Pinokyo’yu kıskandırmak gibiydi.. Rapunzel umutlarım, çeyizlik gülüşlerimi ağartırken, katran karası kustum geçmişe, yine de belli etmedim. Ben böyleydim, yalnız ayakta durmanın kitabelerini karalarken yaşama, hiç eğilmedim. Eğri büğrü bildiğim ne varsa, bileklerimden sızan bir intihara kurban ettim. Sen gençliğimin ‘İbrahim (a.s) ’iydin.
Beni tutuklayabilirsiniz, hiç olmayacak hükümlerde giydirebilirsiniz. Kimselerin, kimsesizliğinde kalabalık sesler doğuran bir anne gibi, evladımı hiç terk etmedim ki ben. Bu sessizlik benim, bu mağrur duruş, o bakire gülüş benim. Kahkalarımın arasına tuz biber eken göz yaşlarımı sildirmedim hiç bir ele. Ve yine aynı şairin başka bir şiirinde eşlik ettim bu hayat türküsüne; ‘geçmişten nefes alıp geçmişe nefes verdim..’

Gözlerinin namlusuna sürüp hayatımı, şimdi gitme vakti.
Geleceğimi vuruyorum,
katil benim..

Çünkü; yarını olmayan bir geçmişi, saçlarımla ördüğüm bir gelecekte ele veriyorum..

‘Kemal GÖKKAYA’