Şayet Şu Anda Şiiri - Mümine Altay

İnsan nefesleriyle sürüklendim,
Bir uçurumun ucundayım;
Ey! Sevgili hayat,
Düşüyorum, noktadayım.

Şu anda gökyüzüne bakıyorum,
Hava kararmak üzere...
Şu güneş gibi olamadım:
Ne güzel, görevini bitirmiş, batıyor ebediyete.

Üzdüm... kişi sayısı çok;
Yanarım, en çok ona yanarım.
Hayatım boyunca yüzümde bir gülümseme yok:
Kimin umrunda olacak ki, boşuna ağlarım.

Şu günlerde yeni anladım:
kendini beğenmişin tekiymişim.
Görünmeyen bir duvara tosladım:
Anladım, asıl beğendiğim herşeyimi yitirmişim.

Hep şu soruyu sordum kendime:
"Bendeki gizli olan ne ki bu kadar değerli?"
Başkasının da kafasını şişirdim şişirmesine:
Başkasına ne ki başkasının derdi?

Kendi korkularımın oluşturduğu
Bu koyu karanlığı,
Korktuğum bu korku,
Kapatıyor bu çıkmazı.

Bir kendime bakıyorum bir çevreme,
Yalnızım bunu biliyorum.
Olmayan bir yerim var,
Kendim dolduruyorum.