Şayet öyle inanıyorsan!

Artık durma ve hırçınlaşma
Kalan nefesini sancılar içinde hasredip yorulma
Dinlemeden ve sükûnet içinde düşünmeden hınç içinde söz etme

Ne kadar ağlasan incinirsin
Hırs ile kelam etsen öfkeyle akıldan çok uzaksın
Sabrı dışlarsın ve kanaati hiçleyerek nefsin yolunda adımlarsın

Ne deyim artık sana kar etmiyor
Bildiklerim senin için teminat olmaktan çıkıyor
Güven senin ikliminden feragat ediyor ve haykırışlar yakarmıyor

Ey kalbimin sahibi sen bilirsin
Ki ruhumun nihayetinde mutlak olan rehbersin
Aczi yetimle beyhudeleşen gönlüme deva olarak neyi bahşedersin

Nisalar dili hazan ile ne hoyrat
Mahşeri kalabalıkta utandıracak kadar rahat
Bilmem ki bu kadar hayâsızlık kime inat, kalbim hazan içinde kat

Gözlerim artık anlamsız bakıyor
Ruhum mefkûresinden an be an uzaklaşıyor
Anlam kayboluyor, yaşamak adına bahanesiz yarışlar sergileniyor

Ne kadar okusam acı veriyor
Milletim adına ve sergilenen hinlik katında
Bilinçsizlik ayyuka çıkarak edepten içtinap ediyor ve hüzün veriyor

Ey tefekkürü mefkûre nerdesin
Muhayyilemde bilirim ki sen çok değerlisin
Yoksa uzlete çekilen dervişler misali sukut içinde sabrı dileyen misin

Ne olur en doğru dediğim deme
İnsan kimliğinden feragat ederek gerilme
Tekebbür içinde burnunu göğe dikerek arzı deleceğin hissini de verme

Tevazuu yoksa toprağında inle
Acılar içinde kalk ta geceleri tefekkürle serinle
Aklını her şeyin üzerinde görme ve kudretin kime ait olduğunu da dinle