Sayem Şiiri - Mehmet Hanifi Erdinç

Çok dalgınım bu günlerde,
Gözlerim boşluğa takılıyor.
Zaman, omuzlarıma usulca çöken bir taş,
Sessizce ardımdan uzanıyor sayem,
Beni kendime saklıyor.

Bir sokak lambasının altında unuttum gülüşümü,
Takvimlerin bile bilmediği bir günde bıraktım.
Hangi sokağa dönsem, hangi kapıya dokunsam
Kendime varamıyorum.

Zaman benden önce gidiyor,
Sayem geride kalıyor.
Nereye çarpsam, dönemiyorum kendime.
Yollar uzuyor, adımlarım kısalıyor.

İçimde büyüyen bu sessizlik
Her adımda biraz daha ağırlaşıyor.
Zaman beni eksiltirken,
Sayem beni saklıyor.

Bu aralar yalnızca susmak istiyorum.
İnsanlardan uzak, kendimle kalmak.
Zamanın dışına çıkıp, sessizliğe sığınmak,
Gürültüyü, soğuk duvarları geride bırakmak.
Sayemin içinde kendi sesimi dinlemek,
Kendi kelimelerimle bir yol açmak istiyorum.

Zamana direnen yaralarıma kulak verip,
Kendimle tartışıp, yine kendime dönmek.
Takvimlerin kararmış yapraklarında cevap aramak,
Ve cevabı yine içimde bulmak istiyorum.
Yavaş ama sağlam adımlarla,
Gölgemin rehberliğinde, zamana inat
Kendime varmak istiyorum.