Saydım Mabude Seni Şiiri - Abdulhalim Çiçek

Büyümemişti kalbim ve sevda nedir bilmezdi
Belki de bu yüzden aşkın alevlerinde yandı
Derlerdi ki bir kadın öyle kolay sevilmezdi
Ne var ki cemalinden melekler dahi utandı

Aşkın çetin bir oyun olduğuna inanmıştım
Kırılmış kalbimi bu yalandan pek bizar gördüm
Şu yeryüzünde bir tek zambaklar güzel sanmıştım
Rayihalı saçlarında vâsi bir gülzar gördüm

And olsun ki sardığında gamsız kalbimi aşka
Altın saraylarda devasa sütunlar devirdim
Bir günah işledim diğer günahlarımdan başka
Ben şaşmayan yönümü kıblemden sana çevirdim

İki denizin birbirine karışmadığı yer
Eminim ki gözbebeklerin kadar derin değil
Cennetin bahçelerini sulayan kutsal kevser
Göğsünden çağlayan nefesin kadar serin değil

Tanrı katında incirden sonra anılmasa da
Zeytini andırır geceden de kara gözlerin
O ki, aşktan yanan Züleyha’da yanılmasa da
Yusuf’u dahi kandırır sevda yüklü sözlerin

Eğer Tarık yıldızına andlar içilmeseydi
Tanrının kelamında senin de adın geçerdi
Günahsız Meryem’e o kutsal rol biçilmeseydi
İndiğinde melek senin bedenini seçerdi

Ne desem gönlüne ulaşan bir ses olur bilmem
Bir kez dokun tenime, kıl şimdi asude beni
Bir busenden tek iz bıraksan dudağıma silmem
Değil yar, değil yaren, sayarım mabude seni

Kerem edip nefesinden bir em verecek misin
Yoksa ruhum hasretinin ateşiyle mi yansın
Bana saçlarından bir demet gül derecek misin
Yoksa kalbim zambakların yalanına mı kansın