Gri örtü ile kapattılar,gökyüzünü, güneşi gölgeledi, bu örtü saydamdı.
Kumaşındaki boyaya akıyordu. Gri boya bulaşıyordu evrenin ruhuna. İnsanların ruhuna karışıyor, multuğunu gölgeliyordu.
Ressam buna karşı çıktı.
Örtün altına tablosunu yerleştirdi ve güneşli bir gökyüzü çizdi. Bu resimin insanların ruhunu aydınlatmasını diledi. Evrenin ruhuna bağlandı, maviye karşıtı fark edilmek üzere... sonunda hayran kalacaktı, insanlık bu sanata... Bazıları fark edecekti ki bu mutluğa açılan bir kapı...
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta