Say Ki Orospuydum Sokaklarında

gökkuşağına öykünen karanfiller solarken içimde
özgürlüğüm boynu bükük bir kına gecesine düştü

yurtsuz bir şarkı öperken dudaklarımdan
darlaşıyor yüreğim

şimdi mahcup bir kırmızıyım
eşiğe düştü başım
olasılık hesapları var ellerimde
beyaz üşürken yakamoz ışığında
sen de baharıma mor menekşeler bırakıp
gidiyormuşsun madem
rüzgarlarında da al götür yanında
bağrımda biriken yoksul hasret bende kalsın
beni ayağa düşmüş fütursuz bir sevda bil
sendelendim say
say ki orospuydum sokaklarında
dudaklarımda kanardı gökyüzü

aslında
üşüyorum ceplerinde
hep rüzgârın böğründe ellerim
avuçlarımda sıkıca tuttuğum senin gülüşün
ve bilmiyorsun
sürekli ağlıyor yeni doğan umutlarım
zamansız atılmış bir slogan tedirginliği var sesimde

hâlbuki ben
efil efil kokan toprağı
üşüyen çiçekleri
sahile ulaşmaya çalışan dalgaları seviyorum

şimdi yüreğimde yardıma muhtaç bir hüzün
yaralarımda çaresizlik sargısı
göç vermiş bir köy çeşmesi gibi kuruyor gözlerim
kimliksiz acılar içindeyim
bir seher vaktinde ezilmiş kır çiçekleri gibi
geceyi giyiniyor çıkmaz sokaklarım
kalbim tamir istiyor çisil çisil yağan yağmurlarda

unutun hayallerimi
beni bir yaz mevsiminde
dağları talan edilmiş yollara serin
bozgun tadında türküleri
boğun gözyaşlarımla
ve bir haziran vakti götürün beni Toroslar’a
etekleri masmavi yıldızları
bir sabah serinliğinde
örtün.. örtün ..
örtün bir umut gizeminde üstüme

28.06.15/Antalya
Sıtkı ÖZKAYA