Say ki Ömründe Bir Gün Yaşamış Kelebektim

Ben yalnız seni sevdim gurbet gözlüm,
Bir sana hasret yüreğim fani dünyada,
Bütün rüyalarımda sadece sen vardın
Gelseydin şu gönlüme rahatça sığardın,
Nasır tutmazdı ellerim duada,
Gözlerimden tek damla yaş akmazdı,
Sensizlik yüreğimi böyle yaman yakmazdı…

Ne geceler anladı şu öksüz halimden,
Ne gündüzler yüzümde aydınlık bıraktı,
Saçlarımdaki aklara sor beni, neler çektim,
Söyle sen beni böyle mi sevecektin?
Böyle mi geçecekti her mevsim fırtına
Hüzün duvarlarını yıkarak sırtıma,
Avunmadı gönlüm bir nefes sensiz
Gönül teknem okyanuslarda kaldı dümensiz.
En çok seni özledim, en susuzluğum sana,
Baştan aşağı sen olmuşum, anlasana…

Hani o şarkı vardı ya, hep beraber söylerdik
Geceler kavuşurken sahildeki suya,
Kim bilir bir gün gene beraber söyler miyiz?
Ya gurbette, ya sılada, hayat bu ya!
Öldürdüm sensizlikle tüm seven yanlarımı,
Gömdüm ruhuma ebedi, senle dolu anlarımı.
Ayın şavkına ısmarladım düşlerimi,
Yıldızlarca gökyüzüne dilekler ektim,
Say ki ömründe bir gün yaşamış kelebektim…

Ne takatim, ne gücüm var unutmaya
Yılları eskitti ömrüm, günleri saya-saya,
Resmin hep başucumda en efsunlu gülüşünle,
Özleminle yaşarım, sevişirim düşünle,
Avuçlarımda kalan yokluğun soğuğu
Gözlerimde perdeler, gözlerimde buğu,
Açmazlardayım gülüm, dardayım, zordayım,
Sanki üstü topraksız koca bir mezardayım,
Sığmıyor kelimelere yokluğunun öyküsü,
Sadece sana sevdam şu ömrümün süsü…

Murat Nail Güney İstanbul 8 Kasım 2011 (Gurbet Meleğime)