“Söz vermiştim kendime: Yazı bile yazmayacaktım. Yazı yazmak da hırstan başka ne idi? Burada, namuslu insanlar arasında sakin ölümü bekleyecektim. Hırs, hiddet neme gerekti? Yapamadım. Koştum tütüncüye, kâğıt kalem aldım, oturdum. Adanın tenha yollarında gezerken canım sıkılırsa küçük değnekler yontmak için cebimde taşıdığım çakımı çıkardım. Kalemi yonttum. Yonttuktan sonra tuttum, öptüm. Yazmasam deli olacaktım.” diyor Abasıyanık, ‘Son Kuşlar’da: “Yazmasam deli olacaktım!”
Biraz da öyle oldu aslına bakarsan. Söz vermemiştim kendime, yazmayacağıma dair fakat yine de çok direndim yazmamak için. Kaleme, kalemi yontacak çakıya ve hatta tütüncüye bile ihtiyacım yoktu ‘yazabilmek’ için; sigaram zaten mütemadi yanıyor, kafamın içinde sana ithaf kurduğum cümleler dışarı çıkmak-dile gelmek için hazır kıta bekliyor ve gözlerin (inan bana) gözümün önünden bir an olsun gitmiyordu. Tüm bu keşmekeşe rağmen yazmadım bunca saattir… Ki bilirsin; asırdan farksız geçer, geçmez, bana, yokluğunda, dakikalar… Sen yine de yazmadım say.
Sen yine de sana bu satırları yazmadım; sana bu satırları yazarken ağlamadım say. Sen yine de gökteki en parlak yıldızda seni aramadım, arayıp bulmadım, bulup dizine uzanmadım, dizine uzanıp saçını okşamadım, saçını okşayıp o Cennet gözlerini seyre dalmadım say… Sen yine de yazmadım say.
Sen yine de duymadım say gözünde okuduklarımı… “Elimi beş yerinden dağladı, beş parmağın!” dediği gibi Faruk Nâfiz’in; yokluğun beni bin yerimden dağlamadı say. Ellerini özlemedim say, gözlerini özlemedim say, boynunda kokladığım beni özlemedim say, say ki şu an şu vakit sana sımsıkı ve bir imdada sığınır gibi sarılmak istemedim!
Ne yontacak çakı var elimde ne öpecek bir kalem… Yazmasam deli olacaktım da diyemem. Aklı başında değil, aklımın da başımın da… Sen yine de sana yazmadım say. Sana bu satırları yazmadım, yazarken ağlamadım, yanıp kahrolmadım say… Say ki öpmedim sivilceni titreyen dudaklarımla. Say ki öpmedim seni usulca… Say ki öpmedin beni.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta