Say ki! Şiiri - Ahmet Demirci

Şimdi bu yazıyı okuyorsan ve düşünüyorsan say ki
ben senin unutmaya çalıştığınım.
Hani bir türlü unutamadığın,unutmaya çalışamadığın,
unutmak istediğini dahi unuttuğunum
Yarınlara muhalif düş yorgununu,yarım olanların geriye kalanıyım.

Şimdi bu yazıyı okuyorsan ve düşünüyorsan say ki
Ben senin yalnızlığınım.Kalabalıklarda tenhan,ıssızlarda sızın,
yağmura kuru,güneşe ıslağım.
Üzerine örtecek battaniyesi olmayan hastayım ben.
Karantinaya alınmış bir hastanın pencere kenarından
öksürerek seyrettiği kimsenin geçmediği yolum.

Şimdi bu yazıyı okuyorsan ve düşünüyorsan say ki
ben senin dünden kalanın,yarın olmaya çalıştığınım.
Kimsesizler yurduna terkedilmiş bir çocuğun
korkudan yorganın altına saklandığı karanlığım.

Şimdi bu yazıyı okuyorsan ve düşünüyorsan say ki
Ben bir harfim.Alfabenin unutulan sessiziyim.Kelimelere yakışmayanım.
Ve say ki sen kelâmın en güzeli,en çok okunanı
ve en çok dokunanısın.Kalemin seni yazamayışı,
kelâmın seni yazdım sanışıyım.

Şimdi bu yazıyı okuyorsan düşünmeye başla ey şiirim!
Bana bir cân bir de aşk gerek.
Seni bu kadar iyi tanıdığıma göre yemin ederim;
yazılacak bu en güzel şiirin şairi benim!