Savurur Kader Şiiri - Hüseyin Solum

ölecek olduğumu unutuyor olmanın
beni acılara hapsettiği
yazmaya mecâlsiz bir direniş bu
hayır hayır beklenmezdir hakikat
ansızın manâlâr sarar gökyüzünü
ve yanıldım sanrımla
uyuduğum yok!
sevda dağında ateş yakmak yasak
sare bir kar, örtündükçe çıplak
ancak çarenin adıyla hazırlan
filizler saçılmanın ardına boylandılar
nasır dolu eller ve kalpler...
hasreti palazlayansa kahpeler değil mi
değil mi beni bir kurşunun önüne denk getiremeyenler
değil mi sükûtu, huzuru ve kalp pazarlarını şehrimde tarûmar edenler
alayına kafa tutmakla suçlandım
yalnız olduğumu dert edinmedi kimse
kavganın ortasında avlandım
gözümün yaşını hiç ettiler
okudum can denen masivayı
bedelini salih dostların ödediği
yalanlar silsilesi
bilmediğim kaç gece kahretme yeminleriyle
tuzbuzdur şimdi...
zaman tünelinde kayıptır şerefin kaderi
kime, nerede, nasıl yakışacağı
bilinmeze oynuyor
ben mi,
neredeyse bencil bir adam diyeceğim
koşup yetişemez olmakla müsemmâ
ama yaşamaya niyetli
yaşatmak için dayanmaktadır hayalleri
bildiklerim bu kadar
şiirin ömrüne sual edemem
hatırsız kahvelerden zehirlendim
yüzüm gözüm sarardı derken
gülüşümü kaybettim