Savunmasız Aşkların, Savrulmuş Şairi

Şiirdi…
Kına olup sürüldü bir gelin eline
Kınandı sonra, ya nasip dediğine
Olmayacak işlerde çürütüldü kalemi
Öyle geçilmezdi, elini kolunu sallayarak
Kınından çıkmış ve
beyazın iki ton açığı sayfalardan
Harcı değildi,
dört mevsime yazmak,
savruk bir şairi
Durdurdular!
Kelepçeli şiirleri vardı artık
Küçük hücresinde belki bir bahçe;
Kan damlıyordu kirazdan
İncirden akıyordu zaman
Hücresiz tutukluların şairi
ve gözlerinde o paslı sıvı
Dilinde;
“Temmuz olmadan gel,
sonbahara yetişelim türküsü”
Ah be deli kız!
Adam deyip, neleri öpüp koydun başına
Yakışır mı, o kiri yıllanmış elleri tutmak sana
Kırılmış kalemlerin şairi
Yanakla beş parmağın ilişkisi
ve ellerin dert görmesin babam çelişkisi
Kapısında,
Kilitsiz anahtarlar barındıran hücrelerin şiircisi
Uçurumun kenarında,
Zemine serenat yapan, şairler korosunun sopranosu
Sonsuza tamamlan artık
Deli olma!
Adın şaire çıkmadan dön! !

Deniz Zeynep