Savunma Şiiri - Hüseyin Türkmen

Dediler ki;
Neden böyle acı, keder, hüzün dolu sözlerin?

Diyorum ki;
Elbet inanıyorum ben de,
Bir gün namus saklandığı yerden çıkacak,
Çocuklar açlıktan değil,
Yalnızca uçurtması tellere takıldığından ağlayacak,
Patron purosuna verdiği paranın yarısıyla
Bir babanın evini nasıl geçindirdiğini anlayacak,
Silahlar değil halaylar çekildiğinde barış sağlanacak,
İnanıyorum bir gün çok güzel bir dünya var olacak…

Ama bugün,
Topraktan çiçekten çok zulüm fışkırırken,
Yüreğimden acıları, vicdanımdan sızıları
Söküp atamıyorum bir türlü…

Küçücük bedenlere kurşunlar isabet ederken,
Ana-babalar çaresizlikten kederle inlerken,
Mutluluğun değil acının sesi oluveriyorum…

Ve boya kalemlerinin içinden beni seçiyor çocuklar
Karanlığı boyamak için,
Her körebede hasretlere yakalanıp
Her saklambaçta hüzünlere sobeleniyorum,

Yani zulüm bitene kadar böyle yaşamayı yeğliyorum...