Savuldu Saçlarım Rüzgarlarda

Mevsimler mevsimsel bir sergi gibi geçti.
Yine hasret kaldık bahara.
Göremedik bir bahar yaprağı yahut tomurcuk.
Olmayıncalar başladı olan bütün kelimeleri silen.
Olunca da bir parçasını bile vermeyen esirgeyen bir bahar.
Dalga dalga deniz deniz geldi kış üşüten bedenime üşütmeyi öğreterek beni yalınsızlaştıran, yalnızlaştıran.
Hatta rüzgarında savulduğu saçlarımı toplarken gönül bahçemde...

Esen bir eda sesi bu adı konulmamış sevda.
İçeriksiz bir şiir içini sen dolduruncaya kadar.
Elini kalbime atarak hızlandırdığın ve küçücük yalanlarla heyecan yarattığın kalbi aldın geri vermedin.
Öldüm Allahım öldüm demedim hep sustum ve öz anlattım kalbimi...

Kalpsiz yaşanıyor aksine bak kanım senle dolmuyor kansızlık çekmiyorum kanadıkça hatırlatan sen olmuyor.
Bir çizikti kalbimde yaran bir kara delik oldu acındırarak sana.
Acı bana aşkım acı bana.
Herkesle aşk yaşıyorum kimseye aşık olamıyorum.
Ve bir meltem ki savuldu saçlarım rüzgarlarda hayat pahasına...

Ölen aşk hücrelerim aşksızlıkla doldu.
Bu kadar mı gaddar bir aşığındım senin bana bu zulmü yaparak hoyratlaştırdığın hayatta.
Sen ne bildin bu hayatta çekip gitmek haricinde.
Dilinde mi sevgisizlik var çehrende mi sevmemezlik?
Sorularım ağır değil korkma rüzgarlarda taşır ölü bedenimi uçurduğu gibi senden.
Bak işte bir meltem ki savuldu saçlarım rüzgarlarda hayat pahasına...

Hatalar elbet geçer gönül elbet sever seveceğini.
Ayrılıklar bedduasız olduktan sonra dönüşlere geri gelmek kalır sadece.
Geri gelmemek olmaz bizim aşkımızda koşar adım gelmek varken.
Okuduğunu anlamak kadar öğrendiğini de kullanmak gerekir seven sevdiğini korusun bırakmasın babında.
Bak bir esinti geldi ayrılık mı geri dönüş mü belli değil.
Belli olan bir meltem ki gelir bir nefes kadar yakın bir okyanus kadar derin ve bir iç geçirme kadar kısa olan bir esinti.
işte bu dur bir meltem ki savuldu saçlarım rüzgarlarda hayat pahasına...