Savrun Şiiri - Ali Arslan

Kışın bahara dönüşen yüzünde
Ay karlarla,
karlarla
kalkar düşer iner.

Savrulur Savrun,
dik yamaçlarından
akan sularla
kayaların oyuklarında
saklanır.

Maviye çalan mor renginde,
gülümseyen nehir çiçekleriyle akar gider kendi yüreğiyle.
Uykuya hasret yatağına,
ağlar
cümle bedenini dolayarak.

Ay karlarla üşür,
karlarla kalkar düşer iner.
Savrun’a yaşlı bir çamdan kopan,
çürümüş kökler karışır gider.

Kösepınarın’da hüzün neden geceleri
hep böyle dibe çöker?

Kışın bahara dönüşen yüzünde
Savrun karlarla,
karlarla kalkar düşer iner,
akar gider bir hayat Çukurova’ya.