Savruluyor hayallerim Şiiri - Oktay Çekal

Savruluyor hayallerim

Yine, gözlerime düştü bakışların,
Yoksun ama hayalin hep benimleydi.
Bir parkın bankında oturur, yorgunluğum,
Düşen bir yaprağın, boşluğu gibiyim.

Dokunan ne varsa, tenimdeki gücü emiyor.
Gördüğüm her uzak, alıp ruhumu götürüyor.
Yalnızlığın kalabalığında bunalmış, duygularım,
Terk ederken beni, son kez dönüp bakıyor.
Açıyor kollarını, bir tütsünün dumanı oluyor.

Saklama gözlerini, hayalimden çıkıp gel.
Bir uçan toz zerreciğinde, sensiz kayboluşlarım var.
Müebbetsin sonsuzluğa yazılmış, şiir gibi…
Okuyamam tutmadan ellerini, sarmasam tenini…

Bak zaman akıyor, ömür ibresinde bir nehir.
Salıyor kendini, sessiz bir gemi misali açıklara,
Rüzgârın insafına kalmış, bu gidişlerim.
Gözlerimi saran gecenin soğuk eli, tutarken,
Bir uçurtma misali, savruluyor hayallerim.

Oktay ÇEKAL
02.10.2016-13.01