Savrulan Bir Düşün Güncesi....

Meğer ne kadar da zormuş,
Yüreğinden kaçarak yaşamak.
Meğer nasıl bir yoklukmuş,
Tutunacak dalını kurumuş bulmak.

Yıldızların bile gözünü kaçırdığı bir yalnızlıkta,
Kendi gölgende üşürken dünlerin,
Rüzgâra kapılmış bir yaprak gibi savrulurken düşlerin,
Ne kadar da zormuş her dalgada biraz daha dağılıp, kıyıya varamamak.

Meğer kelimeler de susarmış,
Sesini duymayınca içinde tüten vuslatın.
Gözlerinden düşen her damla,
İçindeki hasreti hüzünle tararken,
Ne kadar da zormuş gecenin bağrında çırılçıplak kalmak.

Yüreğini sahipsizliğe bırakıp giderken,
Geriye kalan sadece atıl bir şehirden ibaretmiş.
Senin ömür adadığın başka gözlere gülümserken
Ne kadar da zormuş zifiri sokakları adımlamak,
Ne kadar da zormuş ışıksız kapılar ardında kendini bulmaya çalışmak...
Döndü Dülger