Savruk Gökyüzü Şiiri - Vaner Kayaçelebi

Bulutlu havada sokakların depresyonuna girmek gibi bir şey sanırım yaşadıklarım. Kimseye güvenim kalmadı. Kendime bile. En yakınımda olan insanların yüzleri düştü yüzsüz kaldık. Artık nereye gidebiliriz? Kim ayıra bilir bizi kimliklerimizden o bile belli değil. Duygularım geçmişten geliyor sanırım. İnsanlar buruşturup atıyor yaşadıkları her şeyi. Herkes gibi bende egoistim. Benimde duyargalarım var katmerli, bende bir şeyleri yok etmeye çabalayan el mecmuası aşklar gibiyim. Klozetten kalkıp sifonu çekmeye çalışan, tuvaletti ki aynaya bakmaktan yeltenen adam gibi bakıyorsun bana. İğrenç olabilirim oysa tuvaletten geldiği mi bilmeyecek kadar doygunum olanlara. Dedim ya aklım karışık. Birkaç cinayet planının taslağını bile çok zor yapabiliyorum. Kolumu kaldıramıyorum ‘’boş bir boş gibi’. Tatta eldivenli balıkçının kapımdaki parmak izlerini bulamıyorum. Midem bulanıyor. Yaşananlardan dolayı çok doluyum. Tek kelimeyle boku yemiş gibiyim. Böğürtlenler misket oynar mı? Ya da ilkokuldan hiç getiremediğim takdir nağmeyi ilkokul hocam taktikler mi cifte can yanığı edasıyla? Sorun ne biliyor musun? Kendini başkalarına olduğundan çok teslim etmen. Oysa teslimiyetimi onlardan alabilecek kadar da pembe huylu sınırlara mevcudum. Yapayalnız kaldılar tıpkı benim gibi. Benim kendime kimse olan bir hiçim var sonuçta onların neyi kaldı? Sadece anlamsız bir hiç mi. Biliyorum yoluna girecek yaşananlar. Yeni yaşananlara gebe olacağım. Yenileri yenileri yenileri olacak… Peki, barmen bulaşıkları yıkaya bildin mi?
Bir yol çizdim, önümdeki kapüşonlu adam
Dedim ki:
Kaçımız kahpeliğimizin farkındayız?
Yeni bir kahpeliğin içinde bir yol haritası çiziyorum kendime
Olanları unuttuğum söylenemez
Olmayanları unutmam da imkânsız gibi
Bir cüzam makinesi içinde yapayalnızsız
Kimsesiz
Savruk
Tekdüze
Manasız
Akşam sabaha gebe oluyor
Sabah kıskançlığa
Kıskaçlık ihanete
Ne yazmam gerektiğini bilmeyecek kadar yorgunum
Sevgimi alamayacak kadar fakir
Sesizliği ezberleyememek kadar hain…