Savaşların Mirası Şiiri - Ahmet Hani

Deniz fırtınalı,
Öfkesi gökyüzünü yarıyor,
Dalgalar yumruk gibi
Sahile çarpıyor, çarpıyor,
Gök gürlüyor, şimşek dans ediyor,
Yağmur çıplak bir bıçak gibi yağıyor.

Sahil boş,
Dalga ve yağmur dışında
Hiçbir şey nefes almıyor.
Rüzgar kırık teknelerin parçalarını taşlara çarpıyor,
Kırık tahtaların sesi
Su altında yankılanıyor,
Tuz ve ölüm kokusu birbirine karışıyor.

Sakinlik geliyor,
Aniden, sessiz ölüm gibi.
Deniz duruluyor,
Gökyüzü boş.
Ve o zaman cesetler
Tek tek sahile vuruyor;
Küçük elleri boş bir çocuk,
Hâlâ dalgaya takılı başörtüsüyle bir kadın,
Gözleri gökyüzüne dikilmiş bir adam,
Sanki hâlâ soruyor.

Dünyanın neresinden gelmişlerdi
Hangi hayal uğruna gelmişlerdi?
Bir kurşunsuz bir lokma ekmek hayali mi?
Patlamalarla bozulmayan bir uykunun hayali mi,
Duvarlı bir okulun hayali mi,
Annenin kokusunun barut kokusuz olduğu hayal mi,
Adlarının birisi tarafından çağrılacağı yarının hayali mi?

Dalgalar onları getiriyor,
Dalgalar onları götürüyor.
Sahiller sessiz kalıyor,
Rüzgar hâlâ esiyor,
Yağmur durmuş,
Deniz tekrar sakin.

Denizin sakinliği
Bu sakinlik
Sakinlik…
Ölüm kokuyor.