Savaşların Mağlup Ustasıyım...

Sen sanıyorsun ki günümü gün ediyorum.
Yüzüm gülüyor kahkahalarım inletiyor her yeri.
Sen sanıyorsun ki yazıyor çiziyorum, hergün biraz daha hevesli.
Etrafım kalabalık sefa içindeyim neşelimiyim neşeli.
Sen sanıyorsun ki hüzün uğramamış yüreğime,
Fotoğraflarımda yüzüm ay gibi parlıyor, mutluyum besbelli.
Sen sanıyorsun ki burnum kaf dağında,başım dik,
Ayaklarım yere basmıyor unutmuşum seni.
Sen sandıklarından ibaret kalan ömrünü tamamla.
Sen yüzüme bakıp içimde biriken ağıtlardan bihaber,
Huzurla başını koy yastığa.
Sen gördüğüne inan, göründüğünden ibaret say insanları da.
Sen beyazın içinde siyahı hiç tanımayandın.
Sen gökyüzünün turkuaz renginin,
Geceleri koyu maviye dönüştüğüne şahit olmayandın.
Sen yangın yerinde nasıl sus pus olunur,
Naçar eller nasıl birbirini ovuşturur yaşamayandın.
Sandığın kadar gülümsemelerim var evet!
Gönlün kahrını ört bas etmekle emekliyor.
Sandığın kadar kalabalığım evet!
Yalnızlığım matemini eş dostla teselli arıyor.
Sandığın kadar başım dik evet!
Gururum inandığı yerden kan kaybetmeye devam ediyor.
Sen yine benim yerime beni mutlu say,
Kalp ağrısı dinmez gidilecek daha çok yolum,
Daha çok gönlü susturacak avuntularım,
Daha çok suskunluğa gömdüğüm çığlıklarım
Daha çok giyecek emanet kılıflarım var.
Aslında ben senin zanlarından çok daha fazlasıyım.
Ben senin aklına dahi gelmeyecek savaşların mağlup ustasıyım....
Döndü Dülger