Savaşlar Kirli Şiiri - Halilcan Osmanoğlu

Mehmet Getizmen

Doğmamış bir bebek gözüyle,
Yıl; falanca...
Ateş, kan, gözyaşı!
Ruhları karanlık, gözleri şaşı ya da,
Kör baronların kirli savaşı!
Yer; filanca...
Açlık, tokluk,
Çokluk, yoksulluk!
Vicdanlar kararmış, gözleri dönmüş ya da,
Yaşam egosu doruklarında haşmetli!
Konu; yalanca!
Özgür dünya, özgür insan, özgür irade!
Onur için övgü, fütursuz sövgü ya da,
Katledilen sevgi!
Bu yuvada şefkat var, merhamet var, ana var.
Ananın davetinde,
İlahi oluşun iradesi var...
Divanına secde eden inanlar,
Doğruya sarılan çoğunlar, çoğunlar-ı savaştıran yalanlar!
Sancılarını tekmeliyorum kötü temaşaların,
Beyaz perdeler örtmesin bataklıkları.
Kıblesi şaşmış düşünlerin,
Kalemsiz çizdikleri, yazdıkları!
Merhamet yok kirli ellerde,
Demirler kalkıyor ölüm kükreyişine,
Açlık, susuzluk pervazsız,
Sevgi tutsak...
İnsanı ne öldürmez ki!
Oysa yaşatmaktır kutsallık...
Suskun dillerin saklı çığlıklarıyız bugün,
Anadolu yar dolu, yaren dolu
Yunusu, Mevlana’sı, diyar gezeni,
Nasrettin Hocasından mana sezeni,
Nefestedir yaratanına dostun meclisi,
İstemez merhametsizce mazlum ezeni...
Biz ana karnından bebekleriz,
Anadolu’nun tükenmeyen güneşleri,
Sevdalı erleri, gelinleriyiz.
En büyük bilincin varlığı isek;
Yaşayıp yaşatmak onurumuzdur...

MEHMET GETİZMEN