Savaşın Çocukları Şiiri - Eymen Özçelik

Varlık mı yokluk mu? bir savaşın öyküsü sadece
olmayışında, var olduğu anlara nefret ve kin
günahsız bir bebeği kurşunlayan eller ki, kimin?
tabuta sarılı kanlı bayrakların yaşama feryatları
kurumuş iskeletler üzerinde göz yaşları
Kim bilir;
hangi fedakar anadan dökülmüştür
hangi kardeş acısının tesellisidir
hangi babanın ilk ağlayışıdır
hangi insanın sevdiğinden ayrı kalışıdır.

Barıştan uzak çocuk onlar, ne olabilir ki düşlerinde
istemez pokemonları çünkü; bilmez
bisikletin ne olduğunu bilse bile; binemez
top oynamak istese de yoktur ayakları
bir mayının üzerinde bırakmıştır;
kırmızı pabuçları giyemeden kan içinde kalmıştır.

Ama benim düşlerimde barışçıl çocuklar var
annesinin ninnileri ile uyumaya çalışan
yaşamakta olan babasının dizlerinde ağlayan
barıştan haberdar mutluluk içinde yaşayan

Onlar için düşlüyorum sadece,
onlar için dua ediyorum, başım secdede.
onların düşlerinde, bisiklete binmek
mayın yerine gül ekmek var toprağa
her gülün bitiminde solumak var havasını
güzel bir dünya için kırmak, savaşın baltasını

Gözlerini her açışında görmek istedikleri
sukut füzeleri değil, barış ve sükut
ağlatma artık çocukları, yeter!
savaşı, düşmanlığı ve kanı unut,
unutma sadece;
ağlattığın çocuğun adı da Umut...