Savaşın Çocukları Şiiri - Gülşen Şenderin

SAVAŞIN ÇOCUKLARI

Günaydın’ız, sevgisiz bir güne uyanmak
Bomba, top sesleriyle, anne sesi yerine
Fırtınalı bir yağmur değil bu denli yağan
Deprem de değil, sıcacık yuvaları vuran
Acımasız savaştır, her yeri un ufak eden
Savaşta çocuklar büyümez, büyüyemez
Karanlıkta, yağarken kurşunlar sevgi yerine…

Ben de bir savaş çocuğuyum, göç acısı tadan
Göç yollarında ölür yaralı çocuklar, yaşlılar
Bebeler kundakta, sütü kesik lohusa annelerin
Hani, demokrasi, özgürlük, bu uygar çağda
Uzuvlar, parça parça, kan oluk oluk akarken.
“Dünya İnsan Hakları Evrensel Bildirisi “kim için
Yaşam hakkını kim savunsun, insanlık ölürken…

‘Savaş kimlere yarıyor’ diye sordu yaralı bir nine
Torunlarının yaşamasını kesiyordu, yaşlı gözleri
Rusya’da, Ukrayna’da… Kim başlattı savaşları?
Kıbrıs’ta, Bosna’da, Hiroşima’da ya Filistin’de!
Kaynayan, küresel, siyasi kazanların bal köpükleri
Büyük umutlar, derin düşler, toprak kapmacalar
Oyun kurucuları, faşizm, yerin yedi kat altında…

Biz yaşayanlar ne yaptık, bir anlamı var mı savaşın!
Barışı sağlayın, katlediş bitsin, biz çocuklar yaşasın
Yaşasın doğanın yaşam ortakları, yaşasın anneler
Savaşın çocuklarını büyütmek için, kardeşlik için
Aydınlık yarınlarda el ele tutuşup oynasın çocuklar
Dünyalılar, ‘savaşa hayır’ diyerek, seyirci kalmayın
Sussun silahlar, dinsin gözyaşları, gülsün coğrafyalar…

Gülşen Şenderin