Savaşın çocukları Şiiri - Murat Kürklü

Savaş'ın Çocukları

Bir ses yükselir Ege sahillerinden,
Ayırdınız dedi, beni Annemden.
Topraktan önce denize gömüldüm,
Zavallı babamın, kayıverdim ellerinden.

Yığınla insanlar kulakları tıkalı,
Nereden bilirdim sağırlar dünyasını.
Bir nefescik cümle çıktı ağzımdan,
Batı'nın mermer kalplerinde yankılandı.

Ne vardı ölecek,
Daha ölecek yaştamıydım.
Ege sahillerinden geçerek,
Bir büyük ummana ulaşdım.

Gördüm şimdi ben sayısız yeşil direkleri,
Önümden geçen bir bir Atlastan gemileri.
Dünya'nın en güzel oyuncakları Önümde dağ dağ,
Alın hepsinide tek verin bana annemi.

Kumsal ile denizin buluştuğu tam o çizgide,
Dalgalar yanağımı okşuyordu, şefkatle.
Melekler ağladı semadan yanıma inerek,
Katillerime bin lanet ettiler, Şiddetle.

Dalından koparılmış bir çiçek gibi solgundum,
Küçük bir cesettim, yüzükoyundum,
Sonra neler oldu hiç bilemedim,
Gökyüzünde uçan bir kuş olmuştum.

Ne çok kuşlar gördüm sevinçle kanat çırpan,
Bize bayramdı bu gün mavi Asuman,
Yer yüzünde hala kan, hala Gözyaşı,
Hepside sadece İslam coğrafyasından.

Babamın sırtındaydım, yollar uzadıkça uzuyordu,
Ay yıldızlı bayrak uzaktan görünüyordu,
Babam durdu deliler gibi bağırdı birden,
Annemin dilinde Türk'e dualar, dönüp duruyordu.

Murat KÜRKLÜ