Savaşın Çocukları Şiiri - Erhan Turan

Çocukların oyuncak arabalarla,
Oynadığı bu dünyada,

Mahallesine düşmüş patlamayan bombayı, oyuncak ya-
panlardır,

Savaşın çocukları...
Kötü alışkanlık olur diye,
Çocuğunun eline oyuncak silah bile vermeyen babaların,
Gerçek silahları doğrulttuğu çocuklardır, savaşın çocukları...
Oynamanın ona en çok yakıştığı çağdayken!
Masumiyet ve güzelliğin göstergesi olması gerekirken,
Masumiyetini yitirmiş insanlara,
Kurban giden küçük yüreklerdir...
O küçücük yüreklerle,
Silahların arkasına saklanmış,
yüreksizlere karşı,
Dik duruşun sembolüdür,
Savaşın çocukları...
Barışın sembolü olması gerekirken.
Ve kinin ve nefretin
Ve insan olmak dışında her şeyin,
Olunduğu bu dünyada,
Melek gibi bakabilendir.
Ve kanın ve gözyaşının...

Ve dramın yaşandığı ortamda,
Ağlamadan ayakta durabilmektir...
Savaşın çocukları...
Ağlamanın en doğal çağındayken...
Çocuklarının ayakları acımasın diye,
En pahalı ayakkabıların giydirildiği çağda,
Ayağına aldığı şarapnel parçası yüzünden,
Hayatı boyunca hiç ayakkabı giymeyendir...
Silahı oynamak için değil,
Hayatta kalabilmek için eline alanlardır...
Savaşın çocukları...
Yaşamayı en çok hak eder çağdayken...

Korkudan pır pır atan yüreğini gizlemek için gözyaşları-
nı içine akıtandır...

Daha çocuk olmamışken,
Büyüyen, kendini büyük gibi gören,
Böyle görünmek zorunda olandır,
Savaşın çocukları...
Bunu kendi seçmemişken...
Her damla gözyaşları,
Bizim vicdanlarımıza olan birer kurşun!
Her yetim bakışları, her öksüz gülüşleri,
İnsanlığımıza olan utanç, çıkmayacak leke!

Ve her bombanın ertesinde ölüme direnip ayakta kalabi-
lenler,

Bize bin defa ölmeyi hak ettirenlerdir!..
Savaşın çocukları...
Ve bu zulmün en büyük hesap sorucularıdır,
Savaşın çocukları...