Savaşın Çocukları Şiiri - Ferah Yılmaz

Süngülerin gölgesinde yaşayan çocukların,
ufkunda ışıldayan bir yıldız olamadım.
Anlatamadım yarınların umut vaad ettiğini,
Anlatamadım savaşmanın nedensizliğini.

Silahların korkusuyla büyüyen gözlerini,
Çeviremedim gökyüzüne.
Bakın işte;
bakın da görün,
Şu üzerinize serilen
masmavi gökyüzü var ya,
“budur işte özgürlük” diyemedim.
Armağan olsun diye o çocuklara,
Kanatlanmış ak güvercin resmini
gökyüzünün maviliklerine çizemedim.

Kağıttan gemiler yapamadım onlar için,
yüzdüremedim bir leğen suyun içinde.
Ellerine tutuşturamadım rengarenk uçurtmaları,
koşturamadım ovalarda gemsiz taylar eşliğinde.
Çayırları seremedim ayaklarının altına,
ve bezeyemedim bin bir çeşit çiçekle.
Konduramadım her çiçeğe bir kelebek,
ve o kelebeklerin her birine
çocukların isimlerini veremedim.

Onlar vazgeçmişlerdi yarınlarından,
bugünü en acı şekilde yaşayanlardı.
Onlar savaşa kurban giden babalarının değil
Çocukların hesabını soruyorlardı.

Yetmezdi onlara gösterdiğim gökyüzü,
Yetmezdi ki taylar, kelebekler, çiçekler,
bitmeyen savaşın şiddetinde,
su gibi akan kanda,
aydınlanmayan karanlığında,
ve tüm dünyaya sürülen karasında,
Çocukların küçücük dünyasını boyamaya
evrenin hiçbir rengi yetmezdi…..

dağarcık
İzmit / 12.01.2010