Savaşın Baloncuk Şiiri - Mehmet Hatipoğlu

Oyun oynamak varken aşağı sokakta,
Neden bir babanın döktüğü ter var alnımda.
Neden soğuk ile çatlak çatlak bağım var benim,
Akıyor ama ter de kokmuyor aslında.
Üflediğim baloncuklar hüzün yüklüdür benim,
Çıkınca çemberden patlayıp duruyorlar.
Oysa eskiden seyrederdim uzun uzadıya,
Acımın her birini bir ağacın dalına bırakıyorlar.
Baloncuklar bazen sesli patlıyor,
Annemin koş sesi, uçaklardan duyulmuyor.
Neden neden diye sorarken komşu kızı Filize,
Benden daha da korkakça ve ürkek,
Savaşmış, savaşmış diyor.
Sonra çocukluğuna sahip çıkarcasına,
Hüzün yüklü baloncuklarına üflüyor.
Sonunda ağlamakla da bitecek olsa,
O güzel tebessümünü ediyor...