Savaşım Şiiri - Ervil Amour

bir zamanlar aklım savaş açtı bana
tükettim kendimi mantık uğruna
yaralı ve güçlenmiş bir şekilde kaldım ayakta
iyileşmek için uğraştım yıllarca

terk ettim duygularımı
yaptım başkent aklımı
mezarlıklara gitmez, sevgiden bahsetmezdim
kullanırdım kölem gibi aklımı

yaprakların sarardığı bir vakit
vuruldum sol omzumdan
sandım sıradan bir sinek ısırığı
farketmem zaman aldı
ama sonunda anladım
ellerime akan kan
kanıma karışan aşktı

duygularım büyüdü bir çınar gibi
sardı sarhoşluk tüm bedenimi
aradım onu gece gündüz Ervil Ervil diye
kanlı ve yalnız kaldı ellerim çaresizce

zamanla zayıf düştüm hasretinden
kurtuldu aklım zincirlerinden
kontrolü kaybetmiştim artık
ne akıl kaldı ne de mantık

bir isyan bayrağı açıldı ruhuma
aklım ve duygularım karşı safta
bi ben kaldım tek başıma
sonu karanlık bu savaşta