Savaşa hayır Şiiri - Abdulkadir Karaman

Bu nasıl anlayıştır, bu ne biçim insanlık?
İnsanları sinsice öldürmeyi düşlüyor.
Belli ki, benliğini işgal etmiş karanlık
Haklı-haksız fark etmez; saldırmayı düşlüyor!

Başlarsa tutuşturur her yeri, biter hâyır
Kan, gözyaşı, sefalet; deyin savaşa hayır!

Savaşın ganimeti; ölüm, tükenmez acı
Yeri, göğü bunaltır; şaklayınca kırbacı
Engelleyin ne olur! barıştır tek ilacı
Çıldırmışlar sevgiyi kaldırmayı düşlüyor.

Haklı kim ardında ol, mâsum kim onu kayır!
Kan, gözyaşı, sefalet; deyin savaşa hayır!

Üç günlük ikbâl için, bunca kargaşa niye?
Yakışır mı? Söyleyin! Yara açmak sevgiye.
Etten duvar örün de, mâni olun câniye
Kasasını savaşla doldurmayı düşlüyor!

Duy yürekten nidâyı; dostu, düşmanı ayır!
Kan, gözyaşı, sefalet; deyin savaşa hayır!

Muhtaç olmayan var mı, sevginin çiçeğine?
Muhabbetle erilir erdemin gerçeğine
Kana susamış, bakın, kalleşin bıçağına
Masumların canına daldırmayı düşlüyor!

Akıllı ol, tuzaktan kendini çabuk sıyır
Kan, gözyaşı, sefâlet; deyin savaşa hayır!

Sevgisiz, gözü dönmüş kâtillerden uzak dur!
Sözü yalan, gözü boş; görünümü tuzak, dur!
Yapacağınız hatâ içimize oturur!
Kardeşi düşman edip yıldırmayı düşlüyor!

İbretlik manzarayı reddeder ova, bayır
Kan, gözyaşı, sefalet; deyin savaşa hayır!

11.03.03